من از پشت کوه من از لا به لای ستارگان من از روشنی آفتاب من از زلالی آب حرف می زنم
من از پشت پرده غم من از اندوه همیشگی من از کوله باری پر درد حرف می زنم..
من از یک دل شکسته... من از خم شدن ساقه...من از مرگ حرف می زنم
من از عروج ...من از رهایی... من از آزادی من از قفس حرف می زنم...
من از یک غرور شکسته من از تحمل حقارت من از سر شکستگی من از نا امیدی حرف می زنم
من از نهایت دنیا من از خستگی من از بی کسی من از تنهایی حرف می زنم...
من از شکستن یک دل... من از پرواز من از اشک های شبانه...من از گریستن حرف می زنم
من از صدای زجه ی دل من از صدای تنفس من از اجبار حرف می زنم..
من از سکوت من از هوا من از مجال من از آدمیت حرف می زنم...
من از فرار من از بودن من از رفتن حرف می زنم...
من از پشت پنجره من از امید به رسیدن من در آرزوی شنیدن... بال بال میزنم
کودکی، دخترکی موقع خواب
سخت پاپیچ پدر بود و از او می پرسید
:زندگی چیست پدر؟
پدرش از سر بی میلی گفت
: زندگی یعنی عشق،دخترک با دل پر شوری گفت
: عشق را معنی کن!پدرش داد جواب
: بوسه گرم تو بر گونه مندخترک خنده بر آورد ز
شوقگونه های پدرش را بوسید
زان سپس گفت
: پدر، عشق اگر بوسه بودبوسه هایم همه تقدیم تو باد
.کاش
...هیچ کس اشکی برای ما نریخت
هر که با ما بود از ما می گریخت
چند روزی هست حالم دیدنیست
حال من از این و آن پرسیدنیست
گاه بر روی زمین زل می زنم
گاه بر حافظ تفائل می زنم
حافظ دیوانه فالم را گرفت
یک غزل آمد که حالم را گرفت
ما زیاران چشم یاری داشتیم خود غلط بود آنچه می پنداشتیم ...
| خواهم این بار آنچنان رفتن | که نداند کسی کجایم من | |
| همه گردند در طلب عاجز | ندهد کس نشان ز من هرگز | |
| چون بمانم دراز، گویند این | که ورا دشمنی بکشت یقین |
جلال‌الدین محمد ابن محمد ابن حسین حسینی خطیبی بکری بلخی معروف به جلال‌الدین رومی، جلال‌الدین بلخی، رومی، مولانا و مولوی (۶۰۴-۶۷۲ هجری قمری) از زبده‌ترین عارفان و یکی از مشهورترین شاعران ایرانی به شمار می‌آید. نام او محمد و لقبش در دوران حیات خود «جلال‌الدین» و گاهی «خداوندگار» و «مولانا خداوندگار» بوده و لقب «مولوی» در قرن‌های بعد (ظاهراً از قرن نهم) برای وی به کار رفته و از برخی از اشعارش تخلص او را «خاموش» و «خموش» و «خامش» دانسته‌اند. خانوادهٔ وی از خانواده‌های محترم بلخ بود و گویا نسبش به خلیفهٔ أول ابوبکر می‌رسد و پدرش هم از سوی مادر به قولی دخترزادهٔ سلطان محمد خوارزمشاه بود، هرچند «بدیع‌الزمان فروزانفر» از مولاناشناسان نامدار با ارائهٔ دلایل کافی این نظریه را رد کرده‌است
